"Księga rodzaju 2" w reż. Michała Zadary we Wrocławskim Teatrze Współczesnym. Pisze Łukasz Drewniak w Dzienniku.

Efektowna "Księga Rodzaju 2" Michała Zadary z wrocławskiego Teatru Współczesnego potwierdza jego fascynację formami niegotowymi, niedokończonymi, celowo urwanymi w pół drogi. Oglądając "Księgę Rodzaju 2" Iwana Wyrypajewa, apokryf o wierze i nieistnieniu, szaleństwie i kreacji, przypomniał mi się krótki wiersz zapomnianego krakowskiego poety Jana Polkowskiego z końca lat 80. Zadara go nie zna, bo był wtedy na lekturę poezji za mały i mieszkał za granicą. Wiersz "Catakumby" składał się z jednej linijki i brzmiał jakoś tak: "Kobieta idzie ulicą i je rybę". Pod spodem była jeszcze data i krótka adnotacja: Nowa Huta. Spektakl ze Współczesnego kryje podobny splot trywialności i religijnych symboli. Jest lakoniczny i przegadany zarazem. Dotyka metafizyki przez jej całkowite zaprzeczenie. Uwodzi lekkością, rytmem i werwą, ale jednocześnie jest w nim chłód, kalkulacja i dystans. Na swoje nieszczęście Zadara lubi takie paradoksy. Konstruuje więc prze