Zdaje się, że koń zjadający tytułowy "Słomkowy kapelusz", grany na scenie Starego Teatru dostał niestrawności. Biedna szkapa musiała się widocznie bardzo pochorować, a fakt ten tak zasmucił realizatorów spektaklu, że nie byli w stanie wykrze­sać z siebie nawet odrobiny poczucia humoru. Za to wykazali się nieprawdopodobną umiejętnością nudzenia widowni. Wystawianie błahej acz świetnie skrojonej farsy Eugene Labiche'a, uznanej za "najgłośniejszy wybuch śmie­chu w XIX-wieku", ma tylko sens wtedy, gdy robi się to ku uciesze publiczności. Bo czyż nie są śmieszne przygody pa­na młodego, którego koń przy­padkowo zjada zawieszony na drzewie słomkowy kapelusz? Pech chce, że należy on do da­my spędzającej upojnie czas w krzakach z krewkim oficerem. Strata nakrycia głowy sprowa­dza tę parę do domu młodego żonkosia, który, by pozbyć się natrętów, stara się wszelkimi sposobami zdobyć unikatowy kapelusz. Sprawę komplikuje dodatkowo fakt, iż