Spotkania otworzyła pomysłowa, lecz teatralnie tradycyjna interpreta­cja "Dziadów", zamknęła je pomy­słowa, lecz teatralnie awangardowa interpretacja Nie-Boskiej. Podobnie jak "Dziady", "Nie-Boska" to polskie ar­cydzieło romantyczne, myślowo zaś to jeden z najwybitniejszych utwo­rów romantyzmu europejskiego. I również utwór wielowątkowy, mało spójny, bogaty i wieloraki, a więc poręczny dla kogoś, kto chce go po­traktować swobodnie: czytać od środka, opuszczać epizody, których nie lubi, powtarzać te, którymi się zachwyca itp. Swoboda reżysera poszła w tym wypadku bardzo daleko: kto nie zna "Nie-Boskiej", ten z przedstawienia ni­czego nie zrozumie. Ale choć skró­cony i zrekomponowany, tekst uży­ty w przedstawieniu pozostałe prze­cie wierny dziełu Krasińskiego, w planie akcji idzie za Autorem. Jednak scenicznie interpretowany jest nie w estetyce Autora, lecz reżysera: w tej własnej i oryginal­nej estetyce, którą {#os#1241}Grzegorzews