Wojciech Siemion jest znanym aktorem teatralnym, filmowym, tele­wizyjnym i radiowym. Popularny deklamator - zwłaszcza poezji Gał­czyńskiego, Majakowskiego, Broniewskiego, a także najmłodszych pol­skich poetów. Z kinematografią współpracuje od 1952 roku. Wystąpił w "Załodze" (uczeń), "Gromadzie" (wiejski chłopiec), "Przygodzie na Mariensztacie" (chłopiec ze wsi), "Błękitnym Krzyżu" (radziecki ma­jor). "Eroice" (porucznik Marianek), "Zamachu" (Ryś), "Zezowatym szczęściu" (personalny), "Marysi i krasnoludkach" (Skrobek), "Świa­dectwie urodzenia" (żołnierz taboryta), "Zlocie" (robotnik), "Zerwa­nym moście" (Wowka), "Czarnych skrzydłach" (robotnik Duś), "Ską­panych w ogniu" (Naróg), "Giuseppe w Warszawie" (pijany Niemiec), "Życiu raz jeszcze" (towarzysz z KW), "Barwach walki" (Kuba) i "Salcie" (poeta).
Najnowsze role Siemiona - to kontynuacja postaci kaprala Naroga w filmach "Kierunek: Berlin" (recenzja na str. 4-5) i "Ostatnie dni".

Aż na trzech afiszach można znaleźć w tych dniach na­zwisko Wojciecha Siemio­na. W Sali Prób warszaw­skiego Teatru Dramatycz­nego występuje w mono­dramie "Wowro", na wrocławskiej Scenie Kameralnej jest "Śmiesznym staruszkiem" w jednoosobowej sztuce Tadeusza Różewi­cza, gra też wiodącą rolę kaprala Naroga w filmie "Kierunek: Berlin" reż. Jerzego Passendorfera. Spotykamy się za kulisami warszawskiego teatru przed spektaklem "Wowry". Ogląda­jąc to przedstawienie, trudno nie podziwiać, jak doskonale aktor daje sobie radę z li­teraturą ludową o urokach prymitywu - gawędziarską, gwarową. Siemion tak poda­je gwarę, jakby zawsze nią mówił. Zafascy­nowani tą jego cechą, reżyserzy filmowi czę­sto proponują aktorowi role bohaterów lu­dowych, żołnierzy-chłopów o swoistej filo­zofii życiowej, charakterystycznym podej­ściu do zdarzeń i ludzi. Ale przecież nie pozostajemy pod takim urokiem jego po­staci filmowych, jak po przedstawieniach teatr