Najnowsza sztuka Morstina, i "Buntownica", porusza w gruncie rzeczy ten sam problem, co "Przygoda Florencka". W obu utworach chodzi o konfrontację dwóch światów, oddzielonych od siebie przez długi okres czasu. W "Przygodzie" - o emigrację i kraj. W "Buntownicy" - o klasztor i nową laicką rzeczywistość polską. Buntownicą jest siostra Monika, która po kilkunastu labach pobytu w klasztorze postanawia wrócić do życia świeckiego. Przemiana Moniki nie jest wynikiem utraty wiary lub buntu sprzeciw zakonowi. Wprost przeciwnie. Monika jest nadal głęboko religijna i wierna swoim ideałom. Dochodzi jednak do przekonania, że potrafi więcej zdziałać dla ludzi pracując z nimi czynnie, niż modląc się za nich w zaciszu klasztornym. Takie jest założenie sztuki, z którego wypływa konsekwentnie fabuła: zetknięcie się i Moniki po latach kontemplacji z nową, demokratyczną rzeczywistością polską. Nie odsłonię przed czytelnikami zakończenia sztuki, bo nie chcę osł