W "Dzień dobry i do widzenia" Atholta Fugarda; po latach rozstania spotykają się ze sobą brat i siostra, Johnnie i Hester. Spotykają się ledwie na kilka godzin, ale tych kilka godzin wystarcza, aby przy­pomnieli sobie całe dotychczasowe życie. W trakcie ostrej, momentami bru­talnej, wymiany zdań, bohaterowie sztuki jawią się jako postacie podlega­jące tyleż presji teraźniejszości, co i przeszłości. I czas spotkania ulega "zgęszczeniu", przywoływane pamię­cią Hester i Johnniego zdarzenia na­bierają symboliki, historia ich rodzin­nego życia zyskuje charakter przypo­wieści. "Dzień dobry i do widzenia", w reży­serii Janusza Zilli, wystawił Teatr Polski w Bydgoszczy. Wystawił na pustej scenie przy współudziale najniezbędniejszych tylko sprzętów i rekwizytów - dwóch krzeseł, stołu, kilku (zawierających rodzinny doro­bek: stare ubrania, suknie, gazety, bu­ty) tekturowych pudeł. Ta insceniza­cyjna asceza spowodowała, że na wy­mowie spektakl