Był to jeden z naj­ładniejszych i zarazem najskromniejszych programów artystycznych ostatnich tygodni i na pewno najlepszy z dotychczasowych spektakli Sceny Monodramu - "Wowro". Postać Jędrzeja Wawry, beskidzkiego rzeźbiarza świątków, przyjaciela Emila Ze­gadłowicza, objawiła się nam w uroczym widowisku: gawędy zmarłego przed czterdziestu laty artysty spisał znany etnograf, profesor Ta­deusz Seweryn, stały się one podstawą scenariu­sza widowiska teatralnego, a w postać Wawry wcielił się Wojciech Sie­mion. Spektakl wysta­wiony przed przeszło rokiem w Teatrze Drama­tycznym został obecnie zaadaptowany dla tele­wizji, z prawie czterogodzinnego widowiska w teatrze wykrojono go­dzinę. Ale i ta godzina dała doskonałe pojęcie o tym, kim był Wawro,jak rzeźbił, jak opowia­dał, zmyślając najdziw­niejsze historie; gadki pełne diabłów, zwidów i utopców przeplatając ze spostrzeżeniami z real­nego góralskiego, ciężkie­go życia. "Wowro" był ko