Temat "dna" stanowi osobny rozdział w twórczości Maksyma Gorkiego i jego niewątpliwą zdobycz w literaturze rosyjskiej, a sposób przedstawienia tego drażliwego tematu nie ogranicza się tylko do naturalistycznego ukazania środowiska "dołów społecznych", związanych ściśle z systemem eksploatacji i ucisku. U podstaw twórczości Gorkiego wypisane jest słowo: człowiek, którego pisarz wierzy, o którym wie wszystko. Toteż dramat "Na dnie" jest humanistycznym protestem przeciw upadkowi człowieka, protestem, przenikniętym optymistyczną wiarą w jego możliwości. Mądrze uzupełniony przez Leona Schillera "Pieśnią o sokole" (prolog) i "Pieśnią o zwiastunie burzy" (epilog), został - jeśli można tak powiedzieć -- - wyostrzony poetycką zapowiedzią nadciągającej rewolucji. Warto przypatrzeć się bliżej temu środowisku, będącemu w istocie zlepkiem najrozmaitszych środowisk, zepchniętym na dno życia ludziom, którzy zatrzymali się w domu noclegowym Michał