Sam Gorki nazwał ten swój utwór sceniczny "czterema obrazami dramatycznymi", a w kilka lat po jego napisaniu stwierdził: "Dramat ten jest przestarzały". Miał na myśli nie tylko formalne jego cechy, ale przede wszystkim wydźwięk ideowy. Bo formalnie z punktu widzenia klasycznych reguł dramatycznych, utwór Gorkiego "Na dnie" nie wytrzymuje krytyki. Jest utworem statycznym, złożonym z czterech bardzo barwnych, choć jednostajnych, żywych obrazów o pewnych z lekka zaznaczonych akcentach dramatycznych. "Na dnie" wystawione zostało w grudniu 1902, było więc jak gdyby przepowiednią roku 1905. Utwór był przerażająco wiernym obrazem statycznych sił, rozkołysanych w roku 1905 w wielki ruch rewolucyjny, który przełomowym dramatem dziejowym miał się stać na arenie życia dopiero w październiku 1917 roku. W takim stanie rzeczy forma drama tyczna "Na dnie" Gorkiego jest w pełni usprawiedliwiona, jako jedynie możliwa w danych warunkach i będąca wyrazem ówczesnych