Tadeusz Różewicz zajmuje się twórczością dramaturgiczną nie­wiele więcej ponad dziesięć lat, a już dorobił się własnego inscenizatora (rzecz to chyba bez pre­cedensu!) oraz legiona komenta­torów, nieulękle wdzierających się w gąszcz poetyckich metafor, skojarzeń hieroglifów i paraboli, aby mniej rozgarniętym odbior­com ujawnić co nieco z ukrytych w mroku treści. Ba, powstało już nawet i rozprzestrzenia się zja­wisko nazwane "teatrem Różewicza". Takie są fakty i skądkolwiek by ich genezę wywodzić - z ciekawości? z mody? z inności? - nie podobna nie dostrzegać ich istnienia, ani się z nimi wadzić. Nie ulega wątpliwości, że zja­wisko jest oryginalne i intrygu­jące, ale zarazem bardzo kontro­wersyjne i mocno jeszcze mgła­wicowe. Wcale też niełatwe do przyjęcia. Różewicz szuka włas­nej formuły teatru - "teatru wewnętrznego", który byłby zdol­ny iść tropem jego poezji lirycz­nej, towarzyszyć nierozłącznie wyobraźni twór