"SZTUKMISTRZA Z LUBLINA" Isaaca Singera czyta się jednym tchem. Ta niewielkiej objętości powieść urzeka obrazem świata, którego już nie ma, psychologiczną wnikliwością i pro­wadzoną po mistrzowsku narracją. Precyzyjnie skonstruowana łączy w sobie bogactwo obserwacji obyczajowych z pietyzmem dla żydowskiego folkloru, klimatu dzielnic i mia­steczek, z głębią rozważań natury filozofi­cznej, egzystencjalnej. Refleksja ta wypełnia znaczną część książki, lecz ani opisy stanów wewnętrznych bohatera, ani jego mo­nologi nie przeszkadzają wartkości akcji rozgrywającej się w tempie właściwym powie­ści sensacyjnej. A przecież nie jest "Sztuk­mistrz z Lublina" kryminałem czy roman­sem, choć elementy takiej literatury rów­nież zawiera. Jest opowieścią o duchowej przemianie, o szukaniu Boga i prawdy, o odnalezieniu własnej tożsamości. Fascynująca tektura okazuje się jednak o wiele mniej atrakcyjna w scenicznej adap­tacji. Dowodzi tego spektak