"Jednocześnie" w reż. Łukasza Garlickiego w Teatrze Studio w Warszawie. Pisze Kamila Łapicka w tygodniku W Sieci.

W sztuce "Jednocześnie" pierwsza scena mogłaby być ostatnią, a ostatnia pierwszą. Jej materią jest codzienność, autorem rosyjski realista Jewgienij Griszkowiec, zaś wykonawcą - Łukasz Simlat. Bohater Griszkowca, o którym wiemy tylko, że jest mężczyzną w wieku 30-40 lat, stara się zrozumieć, "jak to jest urządzone", jak działa świat, jak pracuje ludzki organizm, gdzie jestem ja, co ma na mnie wpływ, na co ja nie mam wpływu, ale niemożliwe, bym mógł to zupełnie zignorować. Tak jak we fragmencie o wojnie (która szaleje teraz w kilku miejscach na świecie, choć ja robię w domu sałatkę) i o walczących: "A żołnierze? Kim oni są - żołnierze? Jak ja to rozumiem, kim są żołnierze? To nie ci mężczyźni w wojskowych mundurach, jakich spotykamy w mieście. Albo ci, których widzimy w telewizji... w wiadomościach". Żołnierze to są ci chłopcy, których fotografie wyświetla Bohater z rzutnika. Młodzi, uśmiechnięci, o spokojnych twarzach. Każdy m