We Wrocławiu rozpoczął się XVII FESTI­WAL POLSKIEJ MUZYKI WSPÓŁCZES­NEJ. Rozpoczął się bardzo interesująco. Jak tak będzie dalej - to uwierzę, że kryzys nie tylko ekonomiczny, ale również wszel­kich innych wartości, można przełamać. Ostatnio zalewa nas fala koncertów na róż­ne dobroczynne cele. Koncerty te, poza nie­licznymi wyjątkami, niewiele mają wspól­nego ze sztuką profesjonalną. W tej powo­dzi miernoty, jawi się Festiwal Polskiej Muzyki Współczesnej, impreza ze wszech miar - jak dotychczas - na najwyższym poziomie profesjonalnym. Profesjonalizm ten przejawia się w każdym szczególe, od działań organizacyjnych, informacyjnych (pięknie wydany program i znakomicie re­dagowany przez Moniką Klubińską codzien­ny biuletyn informacyjny) do wykonawczych. Festiwal zainaugurowała Orkiestra Fil­harmonii Wrocławskiej pod dyrekcją Marka Pijarowskiego. Koncert ten, jeżeli chodzi o dobór programu, określiłabym jako "formi­ści" kontra "st