Wiadomo, że twórczość Witkacego nie należy do lekkich, łatwych i przyjemnych. Jego nazwisko na teatralnych afiszach przeciętnego widza raczej odstrasza. Dotyczy to również Witkiewiczowskiego, specyficznego poczucia humoru, dla jednych nie do przyjęcia, dla innych wysublimowanego, pełnego wielu niepowtarzalnych smaczków. W takie smakowitości obfitował również kaliski "Tumor Mózgowicz".

Mogłoby wydawać się posunięciem ryzykownym umieszczanie tej sztuki w repertuarze Cafe Sceny, która po pierwszej kabaretowej premierze zaczęła się kojarzyć z muzą wybitnie podkasaną. Wątpliwości mógł budzić również fakt, że jest to pierwszy, na dodatek nie najlepszy, dramat Witkacego, po który przed kaliską premierą sięgano tylko trzykrotnie. Okazało się jednak, że Jan Nowara wiedział co robi, podejmując drugą w swej reżyserskiej karierze próbę zmierzenia się z tym dramatem. Kluczem do sukcesu okazało się przyjęcie konwencji kabaretu metafizycznego, potraktowanie całości z przymrużeniem oka, co nie znaczy, że niepoważnie, wzbogacenie spektaklu o inne teksty Mistrza, które jako piosenki świetnie dopełniały i puentowały całość. Spektakl ten może okazać się nie lada frajdą dla każdego inteligentnego widza, niekoniecznie miłośnika Witkacego. Może on, jeśli zechce, podążać za autorem i spróbować intelektualnie, za pomocą filoz