Przedstawienie współczesności jako kompleksu zagadnień, trudnych do rozwiązania, jako splotu konfliktów socjalistycznych, które narastają każdego dnia, w każdej fabryce, w każdym z nas - nie jest sprawą łatwą. Jest wielką zasługą Sofronowa, że śladem zresztą innych dramaturgów radzieckich, odważył się sięgnąć po temat świeży, a przez to najbardziej pasjonujący, że nie bał się "obniżenia wartości artystycznej", którym to sloganem tak często operują oportunistyczni twórcy.

Sofronow ukazuje plastycznie, że życie nasze brzemienne jest w pierwiastki dramatyczne, że nie tylko bohaterowie Szekspira, Calderona i Schillera, nie tylko królowie i książęta, nie tylko romantyczni poeci i marzyciele nosili w sobie piętno tragizmu. Ale, że szlachetny tragizm i wielkość naszych czasów innego jest charakteru. "Moskiewski charakter" - to sztuka o ludziach radzieckich, o komunistycznej moralności. Podstawą jej jest konflikt tradycyjny już na scenie, osobistych uczuć z obowiązkiem państwowym, konflikt między jednostką a narodem, a społeczeństwem. Moralność burżuazyjna, wywyższająca jednostkę, kazała albo jej zwyciężyć z pogwałceniem obowiązków społecznych, albo zwyciężyć tym obowiązkom z pogwałceniem praw jednostki. Moralność komunistyczna dąży do idealnej harmonii, bo w myśl jej zasad szczęście jednostki jest szczęściem narodu i na odwrót. Stąd konflikt rodziny Griniowych ze społeczeństwem, z prawami Ojczyzny do ich