TEATR WROCŁAWSKI stawia zdecydowanie na sztukę współczesną, ideową i polityczną. Po "Niemcach" Kruczkowskiego oglądamy "Moskiewski charakter" laureata Nagrody Stalinowskiej, A. Sofronowa. Jest to sztuka napisana po wojnie. Jak większość współczesnych sztuk radzieckich, uderza polskiego widza przede wszystkim odwagą w pokazywaniu nowego człowieka, w podejmowaniu nowej problematyki, w mówieniu po prostu o tym, co jest ważne. Kurtyna teatralna w Związku Radzieckim nie dzieli dwóch światów, na scenie i na widowni są ci sami ludzie, mają te same kłopoty, o to samo walczą.

Sztuka w Związku Radzieckim, w tym samym stopniu teatr jak powieść, daje wzory postępowania. I zawsze sztuka w okresach rozkwitu budowała wzór moralności osobistej i społecznej. Czym jest współczesność w sztuce teatralnej? Przede wszystkim umiejętnością wyboru współczesnego konfliktu i ukazania go poprzez działanie żywych, współczesnym ludzi. Wybór konfliktu, który jest samą materią, samym szkieletem dramatu, pokazuje najjaśniej klasowy charakter pisarza i jego postawę ideową. Teatr mieszczański w okresie swego rozwoju demaskował obłudę klas posiadających. Teatr pokazywał rzeczywiście motywy postępowania, rzeczywistą moralność przemocy i wyzysku, i obnażał zakłamanie religijne i moralne. Teatr ten nie potrafił jednak pokazać pozytywnego bohatera, a jeżeli go nawet pokazywał, musiał fałszować obiektywną rzeczywistość, albo w najlepszym razie dawał postacie samotnych idealistów, bezradnych i nie umiejących się przeciwstawić społe