Nie pamiętam już, kiedy zda­rzyło mi się wyrazić szczery podziw dla reżysera, który wprowadza na scenę nową sztukę polskiego autora. Podziwiam więc Tadeusza {#os#1012}Łomnickiego{/#} nie tyle za odwagę wysta­wienia sztuki trudnej, gorzkiej i bolesnej, bo jest to obowiązkiem każdego artysty teatru, lecz za je­go niekłamany entuzjazm wobec wartości tekstu, jaki wziął na re­żyserski i dyrektorski warsztat. "Do piachu" Tadeusza Różewicza z gorącym komentarzem Łomnic­kiego i w jego reżyserii to wystą­pienie pisarza i artysty, od jakich ostatnio oduczył nas polski teatr. Bez względu na spory rozrzut opi­nii o tym dramacie. A może właś­nie dlatego że wreszcie jest okaz­ja, by się o coś pokłócić. Spór z Różewiczem i Łomnickim mógłby przynieść niezmiernie interesujące przemyślenia, gdyby przeciwnicy za­miast epitetów i okrzyków oburze­nia użyli argumentów. Podejrze­wam jednak, że do sporu nie doj­dzie, nie jest to mocna strona pol