Kiedy spotykamy się z Hele­ną Modrzejewską z tekstu Kazi­mierza Brauna, dobiega ona kre­su swego długiego życia. Ma właśnie opuścić swój amerykań­ski dom, co jest przejrzystym symbolem niedługiego już odej­ścia na zawsze. Chciałaby jeszcze odwlec chwilę wyjścia za próg, choć wszystko jest już w zasa­dzie zamknięte, spakowane, go­towe. Więc jeszcze przywołuje chwile spędzone tutaj, ale wnet dojdą do tego reminiscencje dro­gi jaką przebyła zanim tu dotar­ła. Od młodziutkiej adeptki, ko­chanki dwakroć od niej starszego Zimajera. potem pierwszej aktor­ki znakomitego zespołu dramatu i komedii Teatrów Rządowych w Warszawie do gwiazdy ame­rykańskiego (później także i an­gielskiego) teatru. Kiedy znala­zła się w Kalifornii miała już 36 lat; po roku potrafiła opano­wać język angielski by wystąpić na scenie najpierw W San Fran­cisco potem w Fifth Avenue Theatre w Nowym Jorku. Szkicuję te etapy jej życia i kariery, bo będą wra