Wydany przed czterema laty tom za­wierający tekst "Solo" Andrzeja {#os#23094}Stasiuka{/#} nosi tytuł "Dwie sztuki (telewi­zyjne) o śmierci". W scenicznej realiza­cji tego monodramu Agnieszka {#os#27119}Olsten{/#} nawiązuje do poetyki widowiska małe­go ekranu, ale jest to aluzja przewrotna. Spektakl zaczyna się w foyer. Urzędo­wo uprzejmi ochroniarze w garniturach prowadzą widzów - przedstawienie gra­ne jest jednorazowo dla 20 osób - do te­atralnych piwnic, a potem do pomiesz­czenia za pancernymi drzwiami. W środ­ku jest ciemno, ochroniarze energicznie usadzają nas w jakichś wnękach, gdzieś jakby z sufitu dobiega wibrująca muzy­ka. Zapalają się światła i okazuje się, że siedzimy w boksach wokół więziennej celi, której wnętrze oglądamy przez za­kratowane siatką okienka wielkości śred­niego ekranu telewizyjnego. Kilkudziesięciominutowy monolog dwudziesto­paroletniego chłopaka, zabójcy kumpla, który "wkurwiał go na maksa", będzie­my śled