Literatura naszych wielkich klasyków, a romantyków w szczególności, nie wymaga i - co więcej - nie znosi żadnego aktualizowania. Jest współcze­snością samą. Że na scenie aktualizacja, czy to przez ekstrawagancje formalne czy przez karkołomne wysiłki unowocze­śniania treści, jest niepotrzebna i płaska, dowiodły zarówno porażki reżyserów - galwanizatorów, jak zwycięstwa reżyserów praktykują­cych cnotę wierności autorowi. Ar­tystów takich jak Dejmek, Skuszanka, Swinarski - Uczeń Axera i wła­śnie sam Axer dwadzieścia jeden lat temu swoją pierwszą inscenizacją "Kordiana", czego jedynym świadec­twem wiarygodna recenzja Zygmun­ta Grenia. Axerowi uporczywie od­mawiają nominacji na inscenizatora, co wskazuje tylko, że termin ten odnosi się do warstwy audiowizual­nej dzieła teatralnego, należy więc do kategorii czysto estetycznych a nie w pełni artystycznych. Nazwałabym Axera inscenizatorem ukrytym; którego podstawowym środkiem wy­razu je