To przedstawienie jest jeszcze jednym w Warszawie przykła­dem świetnej inwencji w scenicznej interpretacji klasyków: gorzka komedia Moliera, rozumiana czę­sto w duchu tragizmu, tu pokazana została jako rokokowy bibelot. Odzyskała dzięki temu przede wszystkim swój komediowy walor: jest nieodparcie śmieszna. Dostała nowych, niespodziewanych barw: jest pełna wdzięku, a krytycyzm jej został skierowany na zewnątrz: przeciw nam, widzom. Wreszcie i ten jest skutek rokoko­wej interpretacji, że wszystkie wąt­ki molierowskiego arcydzieła tu zbiegły się w jeden: jest to komedia miłości. Jakiej? Odpowiadają na to pytanie swoja znakomita gra aktorzy: Walczewski, Kondrat, Kęstowicz, Niemirska, Decówna, Traczykówna, Strasburger, Frankl i Damięcki. A już arcydziełka aktorskie­go, jakie w tym przedstawieniu two­rzy para: Małgorzata Niemirska i Janina Traczykówna, nie sposób przechwalić!