"Oresteia" w reż. Michała Zadary w Teatrze Wielkim - Operze Narodowej w Warszawie. Pisze Monika Pasiecznik w Odrze.

W Teatrze Wielkim - Operze Narodowej odbyła się premiera "Orestei" Iannisa Xenakisa (1922-2001). Powstałe między 1966 i 1992 rokiem dzieło po raz pierwszy wystawione zostało w Polsce i od razu w odważnej inscenizacji młodego reżysera Michała Zadary. Gest to wart docenienia tym bardziej, że w polskiej operze cały czas panuje tabu: współczesności i polityczności. Michał Zadara powziął ambitne zadanie opowiedzenia przez pryzmat "Orestei" mitu założycielskiego Polski. Jego zdaniem zawiera się on w historii powojennych początków PRL-u aż do czasów Edwarda Gierka. Reżyser zwrócił uwagę, że Polska przeszła w tym czasie drogę od dyskursu mocno politycznego, ideologicznego, historycznego, do dyskursu postpolitycznego. "Oresteia" jest próbą wskazania źródła tej sytuacji, poszukiwaniem pewnej logiki historyczno-politycznej, która byłaby wspólnym mianownikiem dla starożytnych Greków i współczesnych Polaków. Polityczna, historyczna interpretacja opery