W Teatrze Wielkim - Operze Narodowej odby­ła się premiera "Orestei" Iannisa Xenakisa (1922-2001). Powstałe między 1966 i 1992 rokiem dzieło po raz pierwszy wystawione zostało w Polsce i od razu w odważnej inscenizacji młodego reżysera Michała Zadary. Gest to wart docenienia tym bar­dziej, że w polskiej operze cały czas panuje tabu: współczesności i polityczności. Michał Zadara powziął ambitne zadanie opo­wiedzenia przez pryzmat "Orestei" mitu założy­cielskiego Polski. Jego zdaniem zawiera się on w historii powojennych początków PRL-u aż do czasów Edwarda Gierka. Reżyser zwrócił uwagę, że Polska przeszła w tym czasie drogę od dyskur­su mocno politycznego, ideologicznego, histo­rycznego, do dyskursu postpolitycznego. "Oresteia" jest próbą wskazania źródła tej sytuacji, poszuki­waniem pewnej logiki historyczno-politycznej, która byłaby wspólnym mianownikiem dla staro­żytnych Greków i współczesnych Polaków. Polityczna, historyczna int