W spektaklach, które powstały na zamówienie Muzeum Powstania Warszawskiego, dochodzi do negocjacji teraźniejszości z przeszłością. Tworząc własną wersję wydarzeń, przedstawienia te same stają się znaczącym zdarzeniem.

Grupy społeczne - jak pisze Robert Traba - "chcąc się czuć wspólnotami narodowymi, odwołują się nie tylko do języka i pochodzenia etnicznego, lecz także do wartości symbolicznych, dających im poczucie jedności, dumy i odrębności". Muzeum Powstania Warszawskiego (w dalszej części także jako MPW) jest instytucją-hegemonem pamięci powstania warszawskiego - tworzy jego mit. Natomiast spektakle powstałe na zamówienie muzeum biorą udział w procesie redefinicji tego mitu. Można powiedzieć, że zarówno wystawa muzealna, jak i teatralne przedstawienia są próbą odegrania przeszłości. W obu wypadkach chodzi o przywołanie sytuacji, które miały miejsce podczas powstania warszawskiego, a także emocji towarzyszących temu historycznemu wydarzeniu. Mitologizacja powstania warszawskiego Według Barbary Szackiej "Czas pamięci zbiorowej to nie linearny czas historii, ale mityczny bezczas. Przeszłość jest wprawdzie usytuowana przed teraźniejszością, ale to "pr