Calderon, obok Lope de Vegi i Tirso de Moliny, był ostatnim z wielkich dramaturgów hiszpańskich złotego wieku. Razem z jego twórczością wkraczamy w świat przepojony religijną mistyką, w sztuczny świat baroku pełnego ozdób, manier, rozbudowanej etykiety dworskiej. Don Pedro Calderon de la Barca Henao de la Barreda y Riano urodzil się w Madrycie 14 lutego 1600 roku. Jego rodzice pochodzili z drobnej szlachty. Ojciec był urzędnikiem Izby Rady Finansow za Filipa II i Filipa III. Majac dziewięć lat zaczął Calderon naukę w kolegium jezuickim w Madrycie. Po jego ukończeniu wstąpił na uniwersytet w Alcala, po roku przeniósł się na uniwersytet w Salamance, gdzie studiował teologię, filozofię, prawo cywilne i prawo kanoniczne. Miał już wtedy za sobą pierwsze próby pisarskie. Pierwszą swoją komedię napisał ponoć w trzynastym roku życia. Po skończeniu studiów brał udział w licznych konkursach poetyckich, zdobywając nagrody i wyróżnienia. W latach 16