Dwa są skrzydła teatralnych poszukiwań Stanisława Hebanowskiego. Jedno z nich to "wędrówki w kraj Tajemnicy", zapasy człowieka z Wielkim Niewiadomym: drugie zaś to "spory o P o l s k ę". Nic przeto dziwnego, że prędzej czy później na drodze teatralnej Hebanowskiego stanąć musiał "Samuel Zborowski" Słowackiego. Tę jedną z zamykających bieżący sezon premier nie waham się nazwać wydarzeniem zarówno repertuarowym jak i realizatorskim. Że repertuarowym to oczywiste, skoro w stutrzydziestoletniej historii dramatu, przed gdańską realizacją trafił on na scenę zaledwie siedem razy, a i to w dwóch wypadkach dwukrotnie powtarzany przez tych samych inscenizatorów. Że natomiast jest Samuel Hebanowskiego wydarzeniem również w planie artystycznym, wymaga szerszej motywacji. Pisał kiedyś Edward Csató, że w "Samuelu Zborowskim" "świat jest w ciągłym ruchu, a motorem tego ruchu jest siła duchowa". Tak rozumiany Samuel może stanowić temat frapujący dla i