"Gra:my x 3" w choreografii Iwony Pasinskiej w Polskim Teatrze Tańca. Pisze Lilia Łada w portalu Tutej.pl

Inspiracją do tego spektaklu był tekst Normana Daviesa. O misteriach arycyjskich. Ale z minuty na minutę coraz bardziej stawało się oczywiste, że to tylko pretekst, by opowiedzieć przerażającą historię o nas samych... Wszystko zaczyna się od sceny symbolicznej unifikacji - oto tancerze występujący w spektaklu zdejmują swoje stroje, pozostając w jednakowych białych kostiumach. Prawie jak panczeniści. Kiedy jeszcze naciągają na głowy kaptury, już trudno ich odróżnić od siebie. Są jednakowi - ale nie tylko chodzi tu o wygląd. Oni również działają według z góry określonego schematu, wykonując niezbędne do życia czynności - ale wszystko to wydaje się takie nierzeczywiste i mechaniczne. Wyjście poza schemat jednak zupełnie się nie opłaca - działa tu bezlitosny ostracyzm pozostałych, więc albo się podporządkujesz, albo giniesz. Która opcja jest lepsza? Inspiracją do "GRA:MY x3" jest m.in. tekst Normana Daviesa: Kilkanaście kilometrów