Teatr Powszechny - "Dom Bernardy Alby" Federico Garcia Lorca, tłumaczenie - Zofia Szleyen, reżyseria - Janusz Wiśniewski, dekoracje - Henryk Waniek, kostiumy - Irena Biegańska, muzyka - Jerzy Satanowski.
Cały ten dramat przesiąknięty jest czadem chorej miłości. W wiejskim patio schodzą się kobiety, które więzi tutaj żałoba po mężu i ojcu. Stara Bernarda i jej pięć córek szamocą się w dobrowolnym zamknięciu, droga na świat otwarta jest jedynie dla wyschłej Angustias, której zgon ojczyma (jest córką Bernardy z pierwszego małżeństwa) nie narzuca klauzury, a spadek po własnym ojcu umożliwia dobry mariaż. Zatem wyjście z więzienia poprzez pieniądz. A droga przez miłość? Śliczna Adela kocha młodego sąsiada z wzajemnością, ale bez nadziei, tę daje jedynie posag. Zatem Adela uciec z więzienia może jedynie w śmierć: Federico Garcia Lorca z okrutną szczerością demaskuje społeczne podteksty moralności, nazywa po imieniu związki obyczaju z materialną realnością. Ta szczerość kosztowała życie i jego samego, "Dom Bernardy Alby" pozostał ostatnim dramatem wielkiego hiszpańskiego poety, 19 sierpnia 1939 roku zamordowali go oprawcy z Falangi.