"Opowiadanie brazylijskie" Jarosława Iwaszkiewicza w reż. Marcina Hycnara w Teatrze Narodowym w Warszawie. Pisze Krystyna Berkan w serwisie Teatr dla Was.

"Pytanie o Polskę, o polskość () cały czas unosi się nad Opowiadaniem brazylijskim, chociaż nie wprost" - napisał Marek Radziwon w eseju "W podróży" zamieszczonym w programie spektaklu. I rzeczywiście, choć bezpośrednie zapytanie o ojczyznę, o zachowanie polskości na emigracji nie pada ze sceny, jest ono nieustannie obecne. Uwagę zwraca tu przede wszystkim język dialogów, pojawiające się w nich archaizmy czy kresowe regionalizmy. Zaskakują one, gdyż nieco sienkiewiczowskie sformułowania takie jak "leżeć na podołku", "amory" czy "szelma" nie przynależą do epoki, w której powstawało opowiadanie Jarosława Iwaszkiewicza (wydane w roku 1954, a zatem w tym samym czasie co "Witaj, smutku" Françoise Sagan, na trzy lata zaś przed literackim debiutem Marka Hłaski - kazałoby to myśleć o zupełnie innym stylu literackim). Podobnie rzecz ma się ze sposobem zachowania postaci - trąci on swoistą przyjemną staroświecczyzną. Obrazki obyczajowe - takie jak nieus