Polska publiczność teatralna dopiero w ostatnich pięciu latach poznaje geniusz dramatyczny Maksyma Gorkiego. Przedstawienia "Wrogów", "Jegora Bułyczowa", "Na dnie" - utworów, które weszły na zawsze do wielkiego, klasycznego repertuaru radzieckiej dramaturgii - dla niejednego polskiego widza były rewelacją. Przed wojną sanacyjna polityka kulturalna nie miała wielu powodów, aby upowszech­nić rewolucyjne sztuki twórcy socjalistycz­nego realizmu. Toteż kiedy po wyzwoleniu Gorki w pełnym bogactwie swego dzieła wszedł na sceny polskie, widownia uległa potędze jego talentu jak gdyby na nowo z głębokim, przemożnym wzruszeniem, ja­kie daje pierwsze zetknięcie z wielkim zja­wiskiem artystycznym. Ta nowa, pełniejsza niż dawniej wiedza o autorze "Moich uniwersytetów" wzboga­ciła się ostatnio o jeszcze jedną pozycję. Państwowy Teatr Śląski im. St. Wyspiań­skiego pokazał w Warszawie - z okazji fe­stiwalu sztuk radzieckich - swój katowicki spektakl "Miesz