Wraz z pojawieniem się w teatrze klasycznego repertuaru powstał problem uwspółcześnia­nia dzieł dawnych autorów. Roz­wiązywany zresztą nieodmiennie - klasycy wystawiani są środ­kami nowego teatru, tak jeśli chodzi o inscenizację, aktorstwo, jak i wizję człowieka formuło­waną przez najważniejszych autorów epoki. Inaczej być nie może, jeśli teatr nie zamierza bawić się w pastisz, lecz chce nadawać nowe znaczenia sta­rym tekstom, interpretować je zgodnie ze współczesną wrażli­wością i estetyką. Różnie ta sprawa wyglądała, historycznie rzecz ujmując, i wygląda nadal, ale to inne zagadnienie. Dramaty Czechowa, w przeci­wieństwie do jego opowiadań, napisane są tak, jakby pozba­wione zostały konstrukcji, jakby wiernie nie tyle odtwarzały prawdziwe życie ludzi i przyrody, przemijający czas i trwanie, lecz je przenosiły wprost do sztuki. Przenikanie się rzeczy­wistości realnej z rzeczywistoś­cią teatru jest w utworach tego autora, g�