Podobno tylko skandale i celebryci są me­dialni. Nic dziwnego, że teatry też chcą być wyraziste, nowoczesne, oryginalne, by pozy­skać młodych, pięknych, inteligentnych. Nie jest to takie proste, co wyraźnie pokazuje początek obecnego sezonu w Warszawie. Teatrów w niej niemal osiemdziesiąt, a przed­stawień wartych polecenia jak na lekarstwo. Najbardziej spektakularny miał być przełom w Teatrze Ateneum. Gustawa Holoubka, ata­kowanego od lat za lansowanie bulwarowe­go repertuaru i marazm artystyczny, zastąpiła Izabella Cywińska, deklarując, że chce zro­bić teatr zaangażowany, nieledwie misyjny. Na inaugurację dyrekcji, która zbiegła się z osiemdziesięcioleciem sceny, pokazano dwie prapremiery oraz świeżą sztukę serbską, czy­li to, co najnowsze. I... klęska na całej linii. Największa w wykonaniu, niestety, samej Iza­belli Cywińskiej, która zajęła się tematem władzy, czyli sztuką "Odejścia" Vaclava Havla, w której autor wykorzystał swe p