IM lepiej poznajemy twór­czość Stanisława Ignacego Witkiewicza, im częściej teatry znajdują właściwy klucz którym otwierać należy jego dramaty, tym wyraźniejsza sta­je się wielkość i znaczenie jego dzieła. Z niezwykłą siłą przemawia dziś do nas prezentowana po raz pierwszy w Warszawie jego sztuka "Gyubal Wahazar". Jest to niezwykła w swej proroczej prawie odkrywczości analiza faszystowskiej dyktatury i jej na wpół obłąkanego wodza. Witkiewicz napisał te sztukę w roku 1921, a więc przed mar­szem na Rzym Mussoliniego i na 12 lat przed dojściem do władzy Hitlera. A jednak wy­czuł prawie bezbłędnie istotę owego potwornego zjawiska. Zbrodniczość hitleryzmu i wy­miary ludobójstwa nie miesz­czą się w kategoriach logiczne­go myślenia, są w tych kategoriach niewyobrażalne. Znaczenie Witkacego i jego sztuki o Gyubalu Wahazarze polega na tym, że potrafił on siłą swej niezwykłej wyobraź­ni przewidzieć możliwość tej potworności i wyj