Po 73 latach od swojej berlińskiej prapremiery "Choroba młodości", młodzieńcza sztuka Ferdinanda Brucknera, pojawiła się po raz pierwszy w Polsce, na Scenie Kameralnej kaliskiego Teatru im. Wojciecha Bogusławskiego. Prapremiery sztuk polskich i zagranicznych raczej rzadko odbywają się w teatrach prowincjonalnych, a już zupełnym ewenementem na tych scenach jest odkrywanie sztuk dawno zapomnianych, przywracanie ich do życia po życiu w scenicznym kształcie. Zazwyczaj stoją za takim wyborem konkretne, racjonalne argumenty, także niedostatki współczesnej dramaturgii, która nie potrafi sprostać potrzebom czasu.

Jeśli Iwona Kempa, reżyserka kaliskiego spektaklu wskazała na sztukę Brucknera, a wyborowi temu przyklasnął Jan Nowara, nie trudno dostrzec w tej decyzji określonej konsekwencji, chęci spełnienia zapowiedzi deklarowanych u progu sezonu przez kolejnego dyrektora teatru. Nie ukrywał on wówczas, także w wywiadzie udzielonym "ZK", że zabiegając o publiczność stawia przede wszystkim na młodego widza, pragnie ukształtować na świadomych odbiorców sztuki teatru kolejne pokolenie, wchodzące w swoją dorosłość w jakże innej, zmieniającej się dynamicznie rzeczywistości przełomu wieków. Spełnieniu tego zamiaru służyć miał i repertuar, jeśli nawet klasyczny to odczytywany inaczej, z akcentem kładzionym na to, co nie tylko jest wiecznie żywe, lecz w szczególny sposób może współbrzmieć z problemami, które trapią nas współcześnie; z pytaniami, które dziś sami sobie stawiamy. Zapowiadał także Jan Nowara inny w formie kształt przedstawień, środki