Książka Stanisława Rośka "Mickiewicz (po śmierci). Sztuka i szkice nekrograficzne" (słowo/obraz terytoria, Gdańsk 2013) to dalszy ciąg opublikowanych w roku w 1997 roku "Zwłok Mickiewicza" tego samego autora - pisze Jacek Łukasiewicz w Odrze.

Śmierć w Stambule zakończyła legendorodny żywot Adama. Śmierć ta, jak każda, miała swoje kulturowe pogranicza i o nich jest ta książka. W poprzedniej Rosiek pisał o chorobie poety, zgonie, transporcie zwłok do Paryża, potem do Montmorency i po latach do Krakowa na Wawel. Pisał o tych pogrzebach. Teraz nekrograf wraca do niektórych z owych wydarzeń, ale zajmuje się też innymi związanymi ze śmiercią poety sprawami. Materialnymi pamiątkami jego i po nim, kondolencjami... Pamiątki to drobne przedmioty, małe artefakty; albo po prostu kamyk podniesiony na bretońskiej plaży. Kondolencje są w dużej mierze konwencjonalne, lecz kryją też prawdziwe emocje i opinie. Podobnie jak kryją się one w wierszach, których bardzo wiele powstało zaraz po śmierci Mickiewicza. W nowej naszej kulturze obserwujemy sprzeczne tendencje. Z jednej strony w prozie, także w poezji, kult ciała żywego przenosi się na ciało martwe, na zwłoki, stąd zainteresowanie balsamowaniem