"Metafizyka Dwugłowego Cielęcia" Stanisława Ignacego Witkiewicza, którą ostatnio wprowadził na swą sce­nę Teatr im. J. Słowackiego w Krako­wie, nie należy do sztuk lubianych przez polskich reżyserów teatralnych. Napisa­na w roku 1921, przeszła pierwszą pró­bę sceny siedem lat później w poznań­skim Teatrze Nowym w reżyserii Ed­munda Wiercińskiego. Pierwsza insceni­zacja "Metafizyki..." nie miała najlep­szych recenzji, zresztą nie mogła mieć, "teatr absurdu" Witkiewicza przyszedł o parę dziesiątków lat za wcześnie, nie mógł być wtedy już zrozumiały. Potrze­ba było dopiero doświadczeń ostatniej wojny, jej okrucieństw i koszmarów, i piętn przez nie wyciśniętych w psychice ludzkiej, by Witkacy nas zajął nie tylko jako artysta, ale wizjoner i prorok przyszłości, poeta Apokalipsy. Kiedy po roku 1956 Witka­cym zaczęto się u nas szerzej intereso­wać, odnajdując w nim polskiego Ione­sco czy polskiego Becketta, i kiedy tea­try nasze