Andrzej {#os#30243}Saramonowicz{/#} dołączył do grona pisarzy, którzy odwołali się do motywu "Wesela". Jego wesele, podobnie jak u Andrzejewskiego w "Miazdze" się nie odbyło. Panna Młoda zwiała sprzed ołtarza mówiąc nie. Nie przeszkodziło to jednak męskiej części uczestników uroczystości zebrać się w knajpie na przygoto­wanym uprzednio przyjęciu. Za­powiadała się ostra męska feta: z bluzgami, piciem wódy szklan­kami, rozmowami, których nie wypada wieść w towarzystwie ko­biet... Nie wszystko jest jak u Wy­spiańskiego; ale łączą się dwa różne środowiska, jest dzienni­karz, jest stół weselny, przy któ­rym się toczą ważne rozmowy... Dzięki nim właśnie autor brawu­rowo przeprowadza nas przez demontaż mitu współczesnego macho, choć po tytule i pierwszej scenie sądząc, powinniśmy się spodziewać apoteozy męskości. Sztukę Saramonowicza wyre­żyserowała w Teatrze Montownia Agnieszka {#os#350}Glińska{/#}. Panowie gra­ją po mi