POLSKIE dzieje sceniczne "Teatru Klary Gazul" Prospera Merimee, zaczęły się dopiero w roku 1955 w po­znańskim Teatrze Satyry. Wystawiona wówczas "Karoca św. sakramentów" była swego rodzaju ewenementem: zjadliwa komedyjka zaskoczyła publiczność ostrym i wymownym ak­centem antyklerykalnym i antyfeudalnym. Później sięgnęły po "nowo odkrytego" autora i inne sceny. Warszawski Teatr Współczesny przygotował jesz­cze w tym samym roku pod reżyserią Michała Meliny wy­borne widowisko z udziałem Ireny Eichlerówny, a w na­stępnych latach Katowice i Łódź również włączyły do swego repertuaru owo niecodzien­ne zjawisko, jakim w historii europejskiego dramatu jest "Teatr Klary Gazul". Tak tedy poznański Teatr Satyry po kilkuletnich zmaga­niach repertuarowych, po ar­tystycznych sukcesach i po­rażkach, w poszukiwaniu wła­snej, określonej nazwą linii, trafił znowu do punktu wyj­ścia. I jeżeli dawniej każda ciekawa próba znalezienia oryginalnej koncepc