W repertuarze teatru czę­stochowskiego, dobieranym pod kątem współczesnej pro­blematyki, "Medea" Jana Parandowskiego zajmuje odręb­ne miejsce. Przede wszystkim - wy­stawiona w drugim sezonie dyrekcji Augusta {#os#2379}Kowalczy­ka{/#}, a więc w okresie trwającego w najlepsze "ekspery­mentu" - pełni funkcję klasyki. Predestynuje ją do tego sam temat, zaczerpnięty z greckiego mitu, a także styl i język - klasyczna polszczyz­na Parandowskiego. Ale nie ze względu na swoje mitolo­giczne pochodzenie i greckie realia jest chętnie, a nawet z entuzjazmem przyjmowana w Częstochowie przez młode­go widza. Zagadnienie zgodności fa­buły "Medei" z mitologią, a nawet "Mitologią" Parandowskie­go może być rozpatrywane z pożytkiem w szkole, nato­miast dla dorosłego widza, nie filologa, byłoby to zajęcie równie interesujące jak bezinteresowne, gdyż prowadzą­ce do nikąd. Bo Parandowski inaczej traktuje mit niż inni pisarze, również zako­chani w antyku lub p