Sztuka "Chleb powszedni" w reży­serii Pawła Miśkiewicza to kame­ralne, surowe przedstawienie, które­go bohaterami jest piątka młodych lu­dzi. Pozbawieni umiejętności nawią­zywania kontaktu tkwią osamotnieni w męczącej codzienności albo pocie­szają się ułudną namiastką uczuć. W opisywanej przez nich rzeczywisto­ści nie odnajdziemy najmniejszych nawet znaków wskazujących na moż­liwość zmiany tej sytuacji. W inscenizacji Pawła Miśkiewicza postaci wzajemnie się przenikają, problemy, wydarzenia, w których uczestniczą są uniwersalne, mogą do­tyczyć zarówno kobiety, jak i mężczy­zny. Bohaterowie dramatu mówią o sobie: Sezam (Mateusz Drewera) Tworzymy klub przymu­sowych doma­torów, depresjologów, bacz­nych obserwatorów ścian, typów pytających: "dla­czego ja?". Wszyscy jesteśmy samot­ni. I to nas łączy, nawet jeśli o tym nie wiemy. Czasami można przeczytać o sobie w procentach i wtedy staje się jasne, kto tak bezczynnie siedz