Kiedy niedawno zapytano Ire­nę Eichlerównę o jej pracę nad rolą Matki Courage w sztuce Bertolta Brechta, wielka artystka odpowiedziała po prostu, że zagra tylko to, co autor napisał. Była w tych słowach, peł­nych pięknej pokory wobec dzie­ła pisarza, bezsporna prawda, ale prawda niepełna, bo obejmująca tylko jeden punkt widzenia: od strony koncepcji wykonawczej, realizowanej zresztą (jak się o tym mogliśmy przekonać na premierze w Teatrze Narodowym) z precy­zyjna konsekwencją. Ale istnieje przecież jeszcze drugi punkt widzenia, nie mniej ważny: od strony odbiorców sztu­ki. I tutaj rozpoczyna swe działa­nie magia. Magia porywającej in­dywidualności aktorskiej Eichle­równy, górująca nad surowym ry­gorem estetycznym teatru Brech­ta. Jej Matka Courage, choć bu­dowana środkami najprostszej, najbardziej bezpośredniej ekspre­sji, dzięki bogactwu wewnętrzne­mu wyrasta ponad formułę dra­maturgiczną, nakazującą jej być jedynie przykładem o