Nasz teatr ma ambicje prapremierę ze światowej literatury scenicznej, a i pozycji" rodzimych nie powtarza szablonowo za scenami stołecznymi, lecz i tu prowadzi własną politykę.
Czy zawsze ta własna droga jest słuszna? W ostatnim wypadku, pokazanie po raz pierwszy w Polsce starej sztuki - z roku 1923 - amerykańskiego ekspresjonisty Elmera Rice'a - można mieć niejakie wątpliwości. Uzasadnijmy je:

Elmer {#au#1839}Rice{/#} jest ekspresjonistą, a więc hołduje antyrealistycznemu kierunkowi, który zakłada, iż właściwa deformacja rzeczywistości, przy pomocy metaforyki i licznych motywów naturalistycznych, pozwala jak najwierniej obrazować przeżycia twórcy. Stary to pogląd w literaturze i sztuce, modny u nas między rokiem 1917 a 1924, kiedy sądzono, że przy pomocy ekspresjonizmu najłatwiej pokazać alegorię nowożytnego człowieka. Jeszcze na przełomie lat dwudziestych i trzydziestych naszego wieku jak meteor zabłysła w teatrach polskich rice'owska , ale to chyba tylko dlatego, że główną rolę zagrał w niej w Ateneum {#os#15688}Jaracz{/#} i na innych scenach... szereg jego naśladowców. Później o ekspresjonizmie zapomnieliśmy. Czy więc słuszne było przypominienie nam teraz przez Teatr Wybrzeże tego kierunku literackiego? W Ameryce ma on swą poważną zasługę. Do czasów 0'Neilla niepodzielnie panowała w teatrach amerykańskich...