"Marzyciele" to jednocześnie zapis wybitnego spektaklu Krystiana {#os#1116}Lupy{/#} i znaczące osiągnięcie w dziedzinie twórczości Teatru Telewizji. Tak - twórczości, bo autor wersji telewi­zyjnej musiał stworzyć fenomen te­atralnego przedstawienia w zupeł­nie innej formie. I zrobił to z wielką inwencją, i zarazem uszanowaniem materii "Marzycieli". Spektakl ten rozgrywa się w jednej przestrzeni smutnego pokoju, w którym każdy przedmiot i czyn­ność mają swoje znaczenie. Choć zewnętrzny kształt jest właściwie realistyczny, każdy szczegół jest poetycką metaforą. Dramat rozgrywa się pomiędzy kil­koma ludźmi - nie tylko w słowach, ale również poza dialogami. Og­romną rolę odgrywa w "Marzycie­lach" element ulotnych, tajemni­czych znaczeń, które są tworzone jednocześnie przez działanie akto­rów, światła, muzykę, ciszę, skupie­nie. Dlatego wydawało się niemożli­we, aby legendarne przedstawienie Starego Teatru przełożyć na języ