Dla większości widzów Gombrowicz grany na III piętrze, czyli na Scenie Nowej (Teatru Nowego), będzie właśnie fraszką - igraszką, literackim bibelotem (i nie ma w tym nic zdrożnego). A jego część I - frywolną i dwuznaczną opowiastką o panience z dobrego domu która zaczyna tracić swą niewinność dążąc me do zwykłego spełnienia z mężczyzną, ale do jakiegoś wielkiego "świństwa", a więc współżycia miłosnego polegającego na lizaniu obrzydliwości i gryzieniu kości. Przy czyni owa kość jawi się widzom po trosze jako "freudowski" symbol. Jesteśmy raczej skłonni dostrzegać w tym wszystkim niesłychanie groteskowo wyolbrzymioną perwersyjność, niźli brak uświadomienia o istocie związków erotycznych, czy - na innym poziomie - zachłanną konsumpcję odpadków różnych wartości, tworzących zwyczajny śmietnik.

Oczywiście krytyk napompowany uczonymi komentarzami będzie usiłował ująć rzecz w wymiarze szerszym. Będzie dowodził, że włóczęga rzucając kamieniem w Alicję "gwałci" ją, że "zgwałcona" chce z kolei "zgwałcić" swego narzeczonego, wytrącić go z "dziewictwa" (w rozumieniu przenośnym), że więc ludzie urzeczywistniają się przez "gwałt", że każdy modeluje i zniekształca drugiego. "Dziewictwo" - w interpretacji napompowanego krytyka - oznaczać będzie nie tylko niewinność, i nieświadomość, ale także społeczny układ zamknięty, "zaszpuntowany", zakłamany, zastygły w formie. Alicja buntując się przeciw swemu podwójnemu "dziewictwu" jawi mu się zapewne jako kontestatorka, która zrywa z dostatnim, hermetycznym światem, zastygłym w tradycyjnych wartościach, normach i regułach, z lubością bratając się z tym, co "niskie", co jest żywiołem, z konkretem, z samą realnością, z nową ideą. Walczy o swą autentyczność, chociaż walka to beznad