Autor komedii, prawdziwie wesołej, niefrasobliwej komedii, ma rzadki wśród pisarzy przywilej: nie musi troszczyć się o wątki swego utworu. Wiadomo, że będzie tam dużo miłości, urozmaiconej na początku przeszkodami (niezbyt groźnymi), a zakończonej małżeństwem lub co najmniej jego stanowczą zapowiedzią. Wiadomo dalej, że w komedii nie ma ludzi ponurych i szkodliwych i że nikt nikomu żadnej krzywdy nie uczyni. Widz współczuje wprawdzie postaciom scenicznym w ich przejściowych kłopotach, ale ma zaufanie do autora i wie, że ten jakoś już tam wszystko ku ogólnemu zadowoleniu załatwi. Zwolniony od trosk o losy bohaterów, widz może całkowicie oddać się zabawie, smakowaniu dowcipów, wyłapywaniu aluzji i zapamiętywaniu co celniejszych aforyzmów. Po to właśnie idzie na lekką komedię. Lekkość - a nie fabuła czy rozwiązania psychologiczne - jest najistotniejszym celem autora komedii. Nawet nieudany i nudny dramat ma szanse znalezienia chociażby sz