Rok 1991. "Chunga" w łódzkim Teatrze Jaracza jeszcze przed premierą stała się wydarzeniem. Na próbę generalną przyleciał z Londynu autor sztuki Mario Vargas Llosa, którego znaliśmy w Polsce przede wszystkim jako prozaika (sztuka "Kathie i hipopotam" grana na naszych scenach przeszła bez echa) - wspomina Piotr Wesołowski w Gazecie Wyborczej - Łódź.

Na łódzkiej scenie pokazał swoje drugie oblicze - w powieściach i opowiadaniach realista, w dramatach Llosa okazał się mistykiem, budującym akcję na marzeniach i odrealnionych wizjach. Bohaterami "Chungi" są klienci obskurnego barku w najbiedniejszej dzielnicy jednego z peruwiańskich miast. Spotykamy w nim hazardzistów, sutenerów, kryminalistów i świat wyjęty z wczesnych opowiadań Llosy. Prymitywni, niemoralni, stworzyli własny świat, w którym spełniać mogli najskrytsze marzenia. Sceny erotyczne pełne wulgarności i dewiacji zagrane przez aktorów z dużą dosłownością szokowały widzów. Ale były tylko tłem do walki, jaka toczy się w małej spelunce o ciało pięknej Meche. O tajemniczą kobietę rywalizowała czwórka przyjaciół i właścicielka baru, tytułowa Chunga, zagrana z mistrzowską powściągliwością przez Ewę Mirowską. Reżyser Tomasz Zygadło nie zastanawiał się, kim są bohaterowie, stawiał pytanie trudniejsze - kim chcielib