Widownia jest na scenie. Publiczność kieruje się do wą­skich roboczych drzwi (wyżsi ludzie muszą w tym momen­cie pochylić głowy) i oto je­steśmy po drugiej stronie ram­py, wśród wyciągów, lin, po­mostów i żelaznych drabinek. Dla zespołu Opery Wrocław­skiej jest to złem koniecznym, a my - widzowie - zdąży­liśmy się już przyzwyczaić. Tym razem jednak niedogodnoś­ci spowodowane brakiem sceny ka­meralnej z prawdziwego zdarzenia nabierają innych znaczeń. Teraz w owej prowizorce czuję się inaczej; odbieram ją jako część scenografii, jako element spektaklu, w którym wszyscy stajemy się aktorami. Wchodząc na scenę postępujemy trochę tak, jak byśmy wchodzili w lustro. To niemal przygoda Alicji w krainie czarów. Tak więc światowa prapremiera opery Zbigniewa Rudzińskiego "Manekiny" rozpoczęła się dla mnie jeszcze przed podniesieniem kurtyny. Oczywiście tej drugiej kurtyny (a ściślej kurtynki) zasłaniającej scenkę zbudowaną na podobi