Maria Nurowska znana jest przede wszystkim jako prozaik. Od 1975 r. wydała m. in. tom opowiadań "Nie strzelać do organisty", powieści - "Moje życie z Marlonem Brando", "Po tamtej stronie śmierci", "Kontredans", "Innego życia nie będzie". Wkrótce, nakładem Wydawnictwa Literackiego, ukaże się jej najnowsza powieść "Postscriptum". Nurowska to pisarka w dzisiejszej dobie dość osobliwa. Ani nie należy do Związku Literatów Polskich, ani nie drukuje w drugim obiegu. Nie chce się z żadną grupą utożsamiać, od nikogo uzależniać. Ma ambicję pisania prawdy za wszelką cenę - choćby i owa prawda miała godzić w to, co autorce najbliższe. I nie jest jej twórczość wolna od takich właśnie incydentów. Nie brakuje w jej książkach ani Amerykanina aprobującego politykę Jaruzelskiego ("Innego życia nie będzie"), ani AK-owca strzelającego do Żydów ("Postscriptum").

"Małżeństwo Marii Kowalskiej" to debiut dramaturgiczny Marii Nurowskiej. Sztuka drukowana przed dwoma laty w "Dialogu", z adnotacją, że prapremiera odbędzie się w Teatrze Dramatycznym w Warszawie, doczekała się scenicznej realizacji dopiero 10 lutego 1989 r. na deskach Teatru Polskiego w Poznaniu. Wiele odwagi wykazał Grzegorz Mrówczyński, podejmując się wystawienia tak niescenicznego dramatu. Konstrukcja "Małżeństwa" bardziej jest bowiem zbliżona, do scenariusza filmowego niż do sztuki teatralnej. Ale kusząca w tym wszystkim była na pewno problematyka. - Tragiczne w czasach stalinowskiej losy AK-owców oraz konfrontacja lat 50. z okresem stanu wojennego. Nurowska skoncentrowała się głównie na przedstawieniu dziejów tytułowej bohaterki. Aby nadać utworowi ciekawszą formę, zastosowała kilka planów czasowych, retrospektywnych odwołań do dzieciństwa. Oczywiście każde wspomnienie jest wymową, uwiarygodnia postępowanie postaci. Reżyser i scenografowi