Wiadomość o przygotowaniu przez Teatr "Wybrzeże" "Makbeta" wywołała wśród teatromanów duże poruszenie i pewien rodzaj emocji. Po pierwsze: kilka lat już nie oglądano u nas żadnej sztuki Szekspira, a po drugie - Szek­spir jest w teatrze zjawiskiem specy­ficznym, ocenianym specjalnymi kry­teriami wartości. Szekspirowskie role grały już setki aktorów. Rzesze krytyków i teoretyków teatru pisały na ten temat całe biblio­teki - znajdziemy tam omówienie każ­dej postaci, każdej myśli szekspirow­skiej, każdego niemal słowa. Wydawać by się mogło, że cała rzecz jest dopra­cowana do najdrobniejszego szczegółu, zamknięta. Postacie szekspirowskie - tak bogate, pełne i sugestywne - wy­szły poza teatr, zaczęły żyć samodziel­nym życiem. W teatrze następuje kon­frontacja wyimaginowanego obrazu z rzeczywistą, wcieloną przez aktora po­stacią. Wszystko to powoduje, że każde no­we przedstawienie sztuki Szekspira zwiększa pewne niebezpieczeństwo