Nowy wizerunek sceniczny wy­konany przez Józefa Szajnę no­si tytuł "Majakowski". Jak w poprzedzających go "Dantem" i "Cervantesie" i ten portret niewie­le ma wspólnego z modelem. Zdążo­no się już przyzwyczaić, że Szajna nie uwzględnia poetyki pisarza, któ­rego nazwiskiem opatruje swój pro­dukt. Toteż wydaje się prawie nie na miejscu wspominanie tutaj o twórczości Majakowskiego, a także faktu, iż była ona osadzona i kojarzy się do dziś z określoną stylistyką plastyczną. Z twórczością awangar­dy radzieckiej lat dwudziestych, a w okresie późniejszym z socrealizmem, którego echo odzywa się u Szajny tylko pod postacią dwóch olbrzy­mich pięści. Z Majakowskiego zaczerpnięto tek­sty i złożono z nich kanwę dla in­scenizacyjnych wizji. Tekstom poe­tyckim nie poświęcono większej uwagi, w scenariuszu zacierają się one, nie są czytelne, co sprawia, że sam scenariusz staje się ogólnikowy i mało konkretny. Pod patronatem olbrzymich dwug�